von Andreas Schwarz
Zwische Ramschde un Landstuhl leit
es Bruch, die Moorniederung noch heit.
In zeh Minudde fahrsche uff de Stroß bequäm
mem Audo hie un widder hääm.
Frieher gab´s die Stroß noch net; noch net emol e feschd Bankett.
Dort war frieher Moor gewä, de Weg se fahre war net schä.
Uff dem wääche Unnergrund, war so manchie Kutsch versunk.
Rette konnt die Kenner mie – un Nimmand hott se mäh gesieh.
Mit dicke Bohle hott mer dann- gebaut e brääder Knibbeldamm.
Do dedruff, do war mer sicher- mit de allerschwerschde Viehcher!
Heit macht die Airbase dort die Nacht zum Daach,
ohne Rolllade bische die ganz Nacht wach.
Kemm vun uns is heit mäh klar, wie stockdungel das frieher war!
Hott wennischdens de Mond geschien
konnt mer immerhie was siehn.
Hott der hinner Wolke sich verkroch,
war´s dunkel wie de Katz ehr Loch!
Die änzisch Hilfe dann im Dunkel,
das war e flaggerischie Funzel.
Nur wenn´s unbedingt hott misse sin,
ging mer in de Nacht das Wagnis in:
Uffem Kutschbock oder hoch zu Perd
vun Ramschde no Landstuhl oder umgekehrt!
Versuch mol die Geräuschkulisse
deer mol vorstelle se misse:
Das Hufgeklabber geht jo noch,
jetzt stell der vor, mer wär geloff!
Das is e ganz schää weitie Streck
un Mancher hott schun kriet die Freck!
E Zeit lang bische unnerwegs,
so langsam werrsche dann nervees!
De Fuchs, der duut vun vorre belle,
die Rehe, die duun fleißich schelle!
Un die Naachteil, die ruft laut “Schuhu!
Ich robb dich an de Hoor, mei Bu!”
© Andreas Schwarz 2024-01-06