Përshëndetje, Charlie (Chaplin)

“Lakmia ka helmuar shpirtrat e njerëzve, ka barrikaduar botën me urrejtje, na ka futur patë në mjerim dhe gjakderdhje. Ne kemi zhvilluar shpejtësinë, por jemi mbyllur. Makineritë që japin bollëk na kanë lënë në nevojë. Njohuritë tona na kanë bërë cinikë. Zgjuarsia jonë, e ashpër dhe e pasjellshme. Ne mendojmë shumë dhe ndjejmë shumë pak.” – Fjalimi i diktatorëve të madh

Pastaj konfuzion në pjesën e përparme të gjoksit tim. Një shtrëngim ndërsa flas monologun tim. Një shpërthim ndërsa përpiqem të lidh ajrin dhe zërin. Ligjërues: “A jeni mirë?” “Ndihet, ndihet shumë e çuditshme,” unë kërciti crok. “Ndoshta një e ftohtë…”. Para se të mbarojë fjalinë, kam vështirësi të gjej një ton: “Jo! Është ndryshe. Është diçka tjetër”. Është shumë e çuditshme. Akordet e mia vokale dhembin dhe vrapoj te mësuesi i këngës: “Pi pak mjaltë, jam i sigurt se do të largohet.” Nuk u largua. Dhe kështu unë jam ende duke eksploruar atë që Charlie Chaplin donte të më thoshte. Në kërcim, muzikë dhe film. (2018)

E re dhe e bukur. E qeshura dhe po – infektimi i njerëzve me të. Gëzimi i jetës? Emri juaj i parë. Dhe pastaj befas, për jetën tënde, humbet zërin. Po, ashtu është – zëri juaj! A keni menduar ndonjëherë për këtë? […] A e dini se keni nevojë edhe për zërin tuaj për të qeshur? Është si në histori e Timm Thaler-it që shiti buzëqeshjen e tij. Ata që e njohin historinë e tij do ta dinë. Por kjo histori që ven tani është ndryshe. […] Pse zëri është i heshtur, çfarë raporton? A po pretendoni të jeni një e vërtetë që nuk jeni dhe po shtiret për këtë? Atëherë më thuaj Charlie, a jam unë një simptomë e një shoqërie që hesht? Egoizmi dhe indiferenca që pranon dhe jo rebelohet në bollëkun e informacionit e media-ve. A është e drejtë Charlie? […] Vajzat në Afganistan. Fëmijët që këndojnë në Rripin e Gazës. Banorët e Koresë së Veriut të cilëve u lejohet të njohin vetëm aspektet e një perspektive të vetme botërore. Kjo nuk është zbardhje, kjo është e vërteta – e vërtetë – apo jo Charlie? Kemi nevojë për mediumin tuaj për të kaluar te njerëzit apo mediumi juaj nuk vlen asgjë tani?

Bëj një vrapim të plotë dhe përplasem në skenë, duke u lënduar dhe duke bërtitur dhe përplasur përreth. Histeria. Koka ime nuk do ta lëshojë: Si rezonon ende zëri ynë me njerëzit? Pjesa më e brendshme e fëmijës bërtet. Fundi i linjës. Ai bën thirrje për një ndalesë të menjëhershme. Një ndalesë e padrejtësis […] Në atë kohë ju arritët një audiencë prej miliona dhe i kishit të gjithë sytë nga ju (1940). Tani ndjeshmëria njeh vetëm tërheqje. Tërheqja në flluska të mbifiltruara, gjë që e bën të vështirë përfshirjen me grupe të tjera dhe kështu vendos një pengesë në rrugën e rritjes drejt të kuptuarit dhe të qenit njerëzor. […] Të gjitha flluskat e sapunit në fund. Humori im tani në këto rreshta.

Thuaji Çarli, unë jam ende e re, a duhet të kaloj vetëm në egoizëm? Ndoshta në këtë mënyrë zëri im më në fund do të gjejë shpengim nga shpërthimi brenda. (2024)